Sessiz kalıyoruz onca şeye... Haksızlıklara, yalanlara, aldatanlara ve onca kötülüğe! Bir kez aferin sana demiyoruz yapılan onca maharetli güze işlere. Çekemez mi olduk, hamurumuz mu bozuk yoksa üç maymuna mı döndük?

Cumhurbaşkanımız Birleşmiş Milletler konferansında bir kez daha “Dünya Beşten Büyüktür!” diyerek meydan okudu zalimlere. Susup kalmadı onca haksızlığa uğrayanlara, konuştu mazlumların yerine. Seveni çok, sevmeyenlerin de gıpta ettiği dim dik duran bir ADAM var bizim ülkemizde! 

Biraz “Edep Yahu!” demenin vakti geldi de geçmiyor mu bile? Bir yanda mazlumların hayatı bir yanda ülkemizin içine atılan fitne tohumları ve kor ateşler. Tam burada “Edep artık Ya Hu!” diyelim mi hep birlikte? Neslican Tay kavuştu huzura da biz ne diye elbiselerine takılıp yerden yere vurduk o vakur duruşu ile sadece yaşamak istediğini söyleyen düşlerine? Biz ne ara bu denli fitneci bir toplum olduk? 

Peygamber bir gün eşi ile dışarda iken sahabeden birini görüp yanına çağırıyor. Ve diyor ki: “Bu benim eşim.” Sahabe “Biliyorum Ya Resulullah” dese de niyeti belli efendimizin. Fitne çıkmasın! 

Arkamızı dönüp gitmeye yakın düşüyor içimize bir his. Acaba ne diyecekler benim için? 
“Sus artık Ey Nefis!” Hem benim içimde sus hem diğerleri için! Elbet görevin bu senin de ama nasıl aldanır olduk sana bu kadar çok boş işler için?

Çoğu zaman susmak en iyisidir boş konuşmaktansa... Ben de şimdi öyle yapmak istiyorum anlatmak istediklerimi size aktardıktan sonra. Umarım anlatabilmişimdir bu kısacık sessizliğimle.

Kalın sağlıcakla...