Güzel olan her şey mutluluk veriyor bize, mutluluğumuzu paylaştıkça da deva buluyoruz dertlerimize. Ama maalesef eskiden olan dayanışma ruhu kalmadı günümüzde. Bizleri bir dert bulsa kime gitsek diye düşünüp dururken, kimseyi bulamaz olduk. Para lazım olsa eskiden arardık eşi dostu, şimdi dostumuz bankalar oldu.

Ayrıldı evlerimiz, bir evde yaşardık çocukluğumuzda dedemiz, ninelerimizle. Aynı aş pişer, aynı masa kurulurdu etrafında cümbür cemaat sohbetlere doyardı karınlarımız. Şimdi aileler küçüldü, sofralar büyüdü. Mesela salon diye bir oda türedi. Kocaman bir masa var o odada, ama ayda bir misafir gelirse o zaman kurulur. Mutfakta bir tane daha masa olur, 3 bilemedin 4 kişi. Anne, baba ve çocuklar oturur. Anne bağırır hadi yemek hazır diye, 4 kişi birleşemez o masada bile. Anne geçer televizyonun başına dizisi varsa izler, babanın elinde telefon çocuklar da kendi hallerinde büyür gider.

Bizim evimiz böyle değil dediğinizi duyar gibiyim. Ben diyorum ki; çocukların dadısı oldu televizyon, telefon, tablet. Küçük yaşta çocuk yemek yerken önünde çizgi film açık bir telefon görmediniz mi siz hiç? Sohbetler azaldı derken bunu diyorum. Akşama kadar 40 kişiyle konuşuyorum ben diyebilirsiniz belki, 30u telefonda whatsapp, messenger gerisi yüzyüze, onlar da işimiz var ise...

40-50 dairelik aparmanlarda sahi kaç kişinin komşunu çalıp da komşu sende fazla ekmek, yumurta var diyoruz? Hani komşu komşunun külüne muhtaçtı? Otel oldu evlerimiz bize sabah çıkıp akşam yatmaya gittiğimiz. Muhabbet kalmadı o hanelerin içinde çocukların cıvıl cıvıl oynadığı. Çocuk bu elbet gürültü yaparak oynayacak be arkadaş! Sessiz sinema mı oynayacak sandın? Pat ses gelse, çocuğu şikayet etmeye gelir oldu komşular... 

Sonra park yoktu bizim zamanımızda. Her sokak başı kendi hayal dünyamızla kurduğumuz parktı. Salıncak yoktu belki ama çok güzel yakartop, çelik çomak, saklambaç oynardık. Yıl oldu 2019 parklara kamera takılsın güvenimiz kalmadı kimseye der olduk.

Dertler büyüdü, sorunlar büyüdü, her şeyden şikayet eder olduk. Nasıl etmeyelim ki? Ay başı gelir maaş yatar, bankalar pusuda bekler, kredi kartlarının, kredilerin borcunu ödeyin diye. Sonra cepte para kalmaz, bereketi kaçtı kazancımızın. 

Sağlı sollu geldi dertler, mal davası uğruna bozuldu aralar. Sen kaşınla bana baktın diye girdik birbirimize, tahammülümüz kalmadı hiçbirimize...

Neyse bu dertler uzayıp gitti işte, sonunda kaldık yapayalnız. Peki ne olacak şimdi? 

Kısacası ben eskiyi özledim arkadaşlar, o güzel mutlu huzurlu günlerimizi...

Kalın sağlıcakla, sağlığımız kalsın bari yanımızda...