Sosyalleşelim Derken!

Facebook, Twitter, Instagram, Youtube, Foursquare, Swarm ve diğerleri. Tehlikenin farkında mısınız bilmem ama bir çok psikoloğa göre çağımızın yeni hastalığı “Sosyal medya bağımlılığı”. Ne onla ne de onsuz yapamıyoruz. Her yerde bizimle beraber. Akıllı telefonlar ve tabletler vücudumuzun bir organı gibiler. 

Her anımızı fotoğraflayıp İnstagram’da paylaşıp kaç beğeni almışız diye sürekli bakmak , Facebook’da arkadaş arayıp profillerde gezinmek duvarlara yazmak, SMS’i terk edip Whatsup’ a bağlanmak, Twitter’da 140 karaktere duygu ve düşüncelerimiz sığdırmak, haberleri TV’den ya da gazeteden takip etmek yerine Twitter okuyucusu olmak, Foursquare ve Swarm’dan nerede olduğumuz cümle aleme duyurmak, nerde kaldı mahremiyet duygusunu tatmak. Belki fenomen olurum diye Youtuba’a videolara yüklemek, Vine’da 6 saniyede şöhret olmayı ummak. Yaptığımız paylaşımlarla beğenmek ve beğenilmek arzusunu yaşamak.

Üzüntümüzü, sevincimizi, başarımızı, başarısızlığımızı, öfkemizi, mutluğumuzu ya da başka bir ifade ile varımızı yoğumuzu sosyal medyada paylaşmadan duramıyoruz.  Farkında olmadan yeni bir benlik yaratıyoruz aslında. “Senin kaç takipçin var? Benim şu kadar takipçim var. Bak ben şu kadar like almışım ya sen” Durmadan bu soruları soruyoruz birbirimize.  Bambaşka kişiler olabiliyoruz sosyal medyada. Kendimize de yabancılaşıyoruz farkına varmadan. Facebook’da binlerce arkadaşımız, Twitter’da binlerce takipçimiz olmasına rağmen yalnızlaşıyoruz. Yüzyüze iletişim kurmak yerine, sanal iletişimin kolay yönünü seçiyoruz. Telefon açmak bile zor geliyor artık. Adında “sosyal” kelimesi var ama gitgide a sosyal bir kişiliğe dönüşüyoruz. Sabah kalkar kalkmaz sevdiklerimize ve yakınlarımıza  bir günaydın demeden önce akıllı telefonlarımıza sarılıp, sosyal arkadaşlarımıza “Günaaaydınnn” demeyi tercih ediyoruz. Hatta uykulu halimizi fotoğraflayıp ekliyoruz birde. Telefonlarımız gittikçe akıllı oluyorken, insanlar ne oluyor acaba? Ersin Diker