1987-1988 yıllarıydı ve lise yeni bitmişti en büyük hayalim bir gün manken olmaktı. Gençlik işte ben konuştukça herkes gülüp geçiyor beni ciddiye almıyorlardı. Ama bu arzu içimde gün geçtikçe büyüyordu. Beni en iyi anlayan babamdı tabii ki, ya da çok sevdiği için anlamaya çalışıyor, beni kırmadan çözümler arıyordu. Bir gün eve gelirken meslek lisesinde, yani dikiş-nakışta kıyafet sergisi olacağını güzel başarılı olanların davet edileceği bir organizasyonla mankenlik yapılacağını okumuş ve gel seni buraya yazdıralım sanada ön tecrübe olur demişti. Ne akılsa o an tamam dedim ve erkesi gün hemen ismimi yazdırdım. İçimdeki sevinçle bir gömlek, bir tane saten gecelik, bir elbise ve bir tane tül pantolon dikmiştim. 

Hocalarım ile aram çok iyiydi ve herkes seviyordu beni, çokta iyi anlaşıyorduk, bir gün açıklama yapıldı mankenlik için herkesi denemeye alacağız diye duyuruldu. Ben zaten hazırım kalbim nasıl atıyor, sanki hemen manken olacakmışım gibi. 

Aradan yarım saat geçmeden sınıfa müdürümüz geldi, Esma seçmelerdesin manken adaylarını biz seçiyoruz karar değişikliği yaptık dedi, o an sınıfta sadece benim sesim yankılandı "Yuppiii!!!" Müdürüm deli kız dedi ve sınıftan çıktı.

Bir kaç gün sonra artık bizim hazırlıklar son hızla başlamıştı 9 arkadaş çok güzel şeyler öğreniyorduk, podyumda nasıl yürümemiz gerekiyor en çok çalıştığımız nokta oydu. Biz kendimizi hazırlarken kıyafetlerde seçilmişti ne giyeceğiz belli olmuştu. Ama 3 tane gelinlik vardı ve onun biri benim olmalıydı defile için artık günler saygılıydı 2 gün kalmıştı. Herşey tam anlamıyla mükemmeldi defileye bir gün kala o 3 gelinliğin biri için beni provaya çağırdılar çok mutluydum. O anki mutluluğumun tarifi yoktu amacın dikiş değildi benim, amacıma ulaşmıştım.



O gün sabaha kadar uyumadım sabah Vali gelecekti bizim ailelerimiz, hocalarımız, belediye başkanı da olacaktı. İnşallah güzel bir gün olur umudu ile güne başladık. Sonunda podyumdaydım birkaç elbise ve en sonda gelinlik defilesi ile kapattık. Muhteşem bir gündü ta ki defileden birkaç gün sonrasına kadar.

Okuldan çıktım, ben kendimi o kadar kaptırmıştım ki bu mankenliğe akşam eve geçiyorum ama farkında olmadan mankenlik eğitiminde aldığım yürüme şekli ile ah canım abim rahmetlim benim işten çıkmış arkamdaymış, eve kadar takip etmiş, tabii deli olmuş o sırada eve girdim, arkamdan abim geldi daha merhaba demeden okkalı beş kardeş geldi ne olduğunu anlamamıştım. Gözümün önünde yıldızlar uçuşuyor sanki, abimin sesi geldi manken olacakmış hanım. Kızım hayal bunlar kendine gel dedi. Sen boydan kaybedersin hiç uğraşma boşver dedi. Kafam dank etti üzerine 5 kardeşi de yemiştim.

İnsanın hayali bir tokatla biter mi? Vallahi bitti yıllarca bu olaya güldük, güzel, tatlı bir anı olarak kaldı. Arada takılırdım abime sen o 5 kardeşi atmasaydın offf ben şimdi çok ünlü manken olmuştum diye. O da Allah'ım yanında yaptığımız iyilik varmış kızım o tokatdan degil boydan kaybettin zaten derdi. Ama iyi ki o kısacık mutluluğu yaşamışım babama bu konuda her zaman teşekkür ettim.

Olmayacak şey de olsa çocuklarımıza bir umut kapısı mutlaka açalım, içlerinde kalmasın yaşayarak öğrensinler bazı şeyleri. Hayal kurmak çok güzel ama hayallerin gerçek olması ayrı bir güzel.

Hayallerinize koşmanız dileğiyle...