Yaşamak bizim için sevdiklerimizle birlikte olmaktı. Çalışmak, para kazanmak, almak hatta daha çok almak, çocuklarımız için birikim yapmak, onları daha güzel şartlarda büyütmek, okutmak, yetiştirmek, her şeyin en güzelini vermekti.

Bunlara o kadar çok kaptırdık ki kendimizi, her şeyi unuttuk. Etrafımızdaki güzellikleri, eşi dostu unuttuk. Birlik ve beraberliği unuttuk. Hayatı sadece para ve çocuklarımız sandık. Ansızın kapımızı çalan virüs bizlere her şeyin boş olduğunu hatırlattı. Akrabayı, eşi, dostu hatırlattı. Ne kadar değerliymiş kucaklaşmak, aynı sofra etrafında iftar sofrasını paylaşmak, birlikte kaliteli zaman geçirmek ,sohbet etmek ne güzelmiş.

Caka sattığımız paralarımızı harcayamaz olduk. Evlat var, sarılamaz olduk. Akraba var, eş dost var, bir kahve içemez olduk. Önceleri beğenmediğimiz ekmek kapımızı çalıştıramıyoruz. 3 gün öncesi mazeret ürettiğimiz, aman gelmesinler gitmeyelim dediğimiz herkese hasret kaldık.

İnsanlık adına bu büyük sınavdan inşallah sağ salim çıkacağız. Bu günleri de atlatacağız. Ama inşallah ders alarak atlatmış olalım. Her şeyden önce birbirimize sahip çıkalım. Sevelim, paylaşalım. O içimizdeki bizi bizden alan hırslardan kurtulalım. Sevdiklerimize daha çok zaman ayıralım. Hayatın sadece para olmadığını anlayalım. Kardeşin kardeşten kaçtğıı bir yaşam olmasın yaşamımız ve en önemlisi kapımız, gönlümüz, yüreğimiz herkese açık olsun.

Sevgilerimle...