Takvimler 1 Mart’ı gösteriyor. Bahara girdiğimizi müjdeliyor. Fakat biz baharın gelişini mutlulukla, muhabbetle karşılayamıyoruz.


Hafta boyu İdlib’den gelen acı haberlerden sonra kalplerimiz söndü, adeta buz kesti. Neden sonra keder, buruk yüreğimize asılı keskin buz sarkıtları gibi bizi deşiyor, kanatıyor. Gökyüzünde bulutların arasından bir görünüp bir kaybolan utangaç güneşin bu buzları eritmesine imkân yok.


Vatan uğruna, hayatlarının baharında toprağa düşen Mehmetçiği düşündükçe yeise kapılıyoruz. Öfkeleniyoruz. Umutsuzluğa düşüyoruz. Oysa hepimizin metanetli olmaya ihtiyacı var. Şüphe yok ki, dünya dönmeye devam ettikçe o kahramanlar unutulmayacak. Her karış toprağı şehit kanıyla sulanmış bu mazlum yurda bir gün bahar gelecek. O zaman topraktan fışkıran her çiçeğin yaprağında onların değerli hatırasını bulacağız. Esen rüzgâr kulağımıza onların fedakârlıkları sayesinde hür yaşadığımızı fısıldayacak.


Ve bu ülkeye bahar geldiğinde artık ölmekten değil yaşamaktan bahis açacağız.


Bu ülkeye bahar geldiğinde...