İdrak Yolları!

Sizce çağın vebası korona mı? Asla. Malum çağ iletişim çağı ve vebamız iletişememek. İfade, dinleme, anlama ve tepkiden oluşan iletişimde hangi adım daha zor?

İfade etmek zor. Zor mu? İmkansız. İyiyi ifade etsen kötüye, kötüyü ifade etsen iyiye haksızlık. Cesaret edip ikisini de ifade etsen suçlusun. Suçun çelişmek. Kendini anlatabilenlere İngiltere de William Blake, İtalya da ressam, Türkiye de Sezen Aksu, Libya da deli, Jüpiter de müzisyen dendiğini zaten biliyoruz. Peki diyelim ki bunlardan biri değiliz ve anlatamadık pes mi? Elbette değil. Daha kıymetlisi var. Anlamak. Ya bu nasıl olacak. Dünyada kullanılan bazı dillerde understand, verstehen, tevakkuf gibi kökünü beklemek, durmak, dikilmek gibi eylemlerden alan anlamayı gerçekleştirmek için bazen durmak, dikilmek, beklemek bunları yaparken dinlemek gerekiyor. Çünkü iletişim basamakların da dinlemek aradan çıkarsa ortada sadece HİÇ kalacaktır.

Piyano tuşları gibi yan yana olacaksın fakat tuşun biri ses çıkarıyorsa diğeri sessiz kalacak. Hepsine aynı anda basılsa ortaya çıkan sese sanat denilebilir mi? Eğer -anlat- dediysen gözlerinin içine bak aksi halde yaşamın sırrını verse bile anlayamazsın. -Ne oldu?- demişsen ve olanı biteni yahut olamayanı bitemeyeni anlatmışsa hak vermen şart değil ama olayların sendeki izdüşümü farklıysa bile ondakilere saygı duy.
Velev ki bunları yaptın eğer amacın başının göğe ermesiyse üzgünüm. Ermeyecek. Çünkü insan ilk kendini anlayamaz, anlatamaz, anlatılamayan bir şey anlaşılamaz ve zaten hop diye de olmaz bu. İnsanin ruhi sindirim sisteminde deveranı olan bir eylem sonuçta. Spinoza sevmenin, Kierkegaard ise anlamsızlığın başı olarak görür anlamayı. Ve sadece yaratıcı ve çocuklar anlamaya çalışmaz. Bilgelik bunu gerektirir. Anlamak yalnızlaşmaktır. Karanlık bi ormanda yanan bir mum kadardır ormanın anlamı. Çünkü aydınlık karanlığın içselleştiği kadardır.



Robotlaşmış hayatlarında açtıkları pencerelerinde hiç doğmayacak güneşleri olanlara..