Hoş Geldin Yeni Yaşım

En çok masalları severim ben çocukluğumdan beri. Masallar hep iyi gelir bana; ama masallarda kurtarılmayı bekleyen zayıf ve edilgen karakterleri değil de; en çok da cesur, fedakâr bir de akıllı olan kadınları hatırlarım hep. Masalları severim ama;
 
“Bilirim gökten üç elma düşmeyecek başıma,
Bilirim bir hayat yetmeyecek fark etmeye...
Daha yeni yeni başlıyorken insan pek çok şeyi öğrenmeye…”
 
Ama hep bir masalın içinden diğerine geçmeye, hayattan malzemeler toplayıp, sorular sormaya devam ediyorum. Korkmayı değil gözümü sevgiyle dört açmayı seçiyorum. Haksız çok hesap kitap varsa da bu hayatta, bir şans daha yazıyorum kendime geriye kalan zamanımı bilmesem de. Yeni yaşımda da gece benim, rüya benim, en çok da yeniden başladığım sabahlar benim.
 
Tutku varsa hiç bir zaman geç kalmamışsındır. O zaman yavaş yavaş başlıyorum.
 
Yemek Tanrı’nın insanoğluna bir lütfudur. İnsanoğlu içinse bir tutkudur. Bende son yıllarda başlayan bu tutkuyu yazı ile paylaşma isteği, yani bana bunları yazdıransa bir lokma aşk aslında. Bahara âşık bir kadın olarak en çok renklerin senfonisini, farklılıkların enerjisini sevdim. Renklerle oynadım yeni yaşımı karşılarken bugün mutfakta. Evet evet! Sonunda istediğim çorbayı yaptım. Kafamın tüm karışıklığını döktüm teker teker tencerenin içinde kaynayan yoğurtlu karışıma. Bezelye ki tazesinden… Semizotu biraz, ince kıyılmış en canlı ve yeşilinden… Maş fasulyesi nerden çıktı şimdilerde, bizim anam babam usulü bakliyatlarımız varken (nohut ıslatmayı unutmuşum laf aramızda)… Biraz renklendirmek lazım her derde deva havuç, turuncu, güneşi ,aydınlık günleri hatırlatan.... En çok da üzerine gezdirdiğinizde cossssss diye ses çıkaran köy tereyağının ateşte eridikten sonra çorba ile kavuşmasının sesi... Bu kavuşmada tereyağının içindeki kırmızı toz biber ve kuruttuğum nane ve fesleğenin etrafa yayılan, dertleri kulak arkası ettiren kokusu.... Ekmek mi? Tabi ki ekşi mayalı ve ızgara edilmiş.
 
Ekmek deyince aklıma geliverdi. Hiç dikkat ettiniz mi? Ekmeği yapan türlü türlü eller vardır. Kimileri ağır, hantal; kimileri küçük ama güçlü; kimileri hafif ama ürkek, kimileri ise kocaman ama naziktir.
 
Ama ekmek yapmak için de önemli olan o ele yol gösterecek diğer elin niyetidir. Ekmeği yapmakta ısrar ediyorsanız, unun ve suyun o gizemli eşleşmesine, mutfağın bir köşesinde ellerinizin arasında hayat bulmasına, hamurun çıplaklığını örten beyaz örtülerin altında mayalanma sürecine tanıklık etmek istiyorsanız ekmeğin hikayesini belki de şiirini yazmaya başlamışsınız demektir. O zaman şaire kulak verelim:
 
“Ekmek yapacağım ben de
Parmaklarımın boğumlarını o yumuşacık hamura göme göme…
Tutkuyla ve aşkla”
 
Çorbanın yanında yemeyi düşündüğüm, kızaran ekmeklerimi zeytinyağı, kırmızı domatesler ve  köy peyniri ile şenlendiriyorum. Bir de biberiyem… O hep olsun mutfakta... Çünkü koruyan, yüreklendiren deniz çiğidir o. Kokusu cesareti arttırır, ruh gücünü çağrıştırır, zekâyı açar, netleştirir. En çok da seninle, sana özen gösteriyorum der. Konuşur yani.
 
"Keşke insanlar da ne istediklerini ilk cümlede söyleseler!”
 
VELHASIL
 
Hayatın bana verdiği tüm kafa karışıklıklarına rağmen ben hiç vazgeçmedim sevmekten, üretmekten, tutkularımın peşinde koşmaktan. Çalışmanın  ilhamı tetiklediğine inandım hep. Sabırlı olan insanın finalde yaşayacağı şeyin çok kıymetli olduğunu düşündüm. Saygılı ve mütevazı sabırdan bahsediyorum.
 
İnsanların baktığı değil en çok da  bakmadıkları yerdeyim ben.
 
Öyleyse yeni yaşımda da Sezen Aksu'nun şarkısında dediği gibi  gelenlere, gidenlere, gönülden sevenlere, ümidi yeşertenlere en çok da bir şiirden süzülerek ekmeği bölüşenlere, ha bir de hep yenilenenlere aşkla selam olsun.
 
YENİ YAŞIM KUTLU OLSUN