Bazı meslek grupları varki gerçekten özveri ister, severek aşkla yapmak ister . Bunlardan biri öğretmenlik diğeri hemşirelik. Bu meslekler bana göre kutsal mesleklerdir ve seçen kişilerin işlerini severek yapmaları ayrı bir önem kazanır. Bu konuya neden değinmek istedim.

Bu yıl ocak ayından beri hastanenin onkoloji bölümüyle iç içeyiz . Evet zor bir bölüm, hem yatanlar için hem çalışanlar için. Hastaların psikolojisi hasta yakınının psikolojisi hiçte normal değil. Zor sancılı ve uzun bir süreç. Allah tüm hasta ve hasta yakınlarına yardım etsin. Orada bulunduğum sürede gördüm ki hemşireler sanki gülmemek için özel eğitim almışlar. Hasta kemoterapi alıyor, ilaç bitiyor tepesinde makina dıt dıt dakikalarca ötüyor ve maalesef gelen giden yok. Hasta tümden strese giriyor. İçlerinde güler yüzlü ilgili olanlar yok mu elbette var ama inanın çoğu asık suratlı. Doktorlar asistanlar temizlik görevlileri için aynı şeyi söyleyemiyeceğim. Onlar gayet gayet güler yüzlü ve ilgililer. İşleri ağır ve zor , o yüzden diye düşünmek istiyorum ama tebessüm etmek zor olmasa gerek. Hele birgün en kötü günümüzü yaşadık, görevli hemşirelerin hepsi sanki sözleşmiş gibi asık suratlı asabi , koridorda hasta yakınlarıyla ağız dalaşına girdiler, odalara sinirle girip çıkıyorlar, bu hal bütün koğuşu etkiledi. İlaç bitiyor gelen değiştiren yok , akşam 18 00 de bitmesi gereken ilaç 21 00 e kadar sürdü. En son ilaç bitti makina ötmeye başladı saate baktım tam 45 dakika sonra geldiler hasta strese girdi. Lütfen eğer bu mesleği seçiyorsanız, zorluklarını göz önünde bulundurarak seçin. İnanın tenizlik görevlileri o kadar güler yüzlü konuşkan ki odaya selamsız girmiyorlar hal hatır soruyorlar. Ama hemşirelerde bir kapris, ego tavan yüzler asık bişey sorarlar mı diye insanın yüzüne bakmıyorlar, oradaki hastaların ve hasta yakınlarının güler yüze morale ihtiyacı var bunu unutmamak gerek empati yapmak gerek o hastanın yerinde sizinde çok yakınınız canınızdan çok sevdiğiniz yada kendiniz olabilirdi.