Hayat ne garip değil mi. Tanıdığın tanıştığın insanlar hayatına yön veriyor. Kimileri var seni yaşamaktan , yazmaktan pek çok şeyden soğutuyor, kimileri var seni okumaya , yazmaya yeniden gülmeye motive ediyor. Bazıları hep senden üstün olmak için çaba sarfediyor. Bu kadar hırs niye, her şeyi ben bilirim ben yaparım egosu niye. Buyrun yapın meydan sizin. Bu güne kadar kimseyle yarış haline girmedim hep kendim oldum. Bana köşe yazmam teklif edildiğinde ben yapamam ben kim yazarlık kim dedim . Bu işe yıllarını vermiş bu işin duayeni insanlara saygısızlık etmiş olurum, kendi çapımda başımdan geçen olayları anlatabilirim ancak. Hiç bir iddiam yok.

Kimileri var,para hırsı mal hırsı gözlerini boyamış , bir kalemde seni silebilecek durumda, onlarla hesabım diğer tarafta.

Ekim ayında eşimi kaybettim, en yakınındaki seni en acılı gününde yalnız bırakabiliyor , zaten her şeye sebep pandemi ya. Pandemi var gelemiyoruz , elbette kimsenin kuralları hiçe saymasını beklemiyorum ama bir telefon kadar yakındayız. Kırgınlıklarım çok , komşularımın kapımı çalıp, kapıdan da olsa baş sağlığı dilemelerini beklerdim mesela. Ama maalesef. Bende kendimce bir karar alıp gördüğüm yerde selam vermeyeceğim dedim , belki benim yaptığımda yanlış aptalca, biliyorum bu davranışıma arkamdan kendini beğenmiş burnu büyük diyorlardır, ama artık hiç bir şeyi umursamıyorum.

Bu zor süreçte en büyük destekçim kardeşimdi .Gecede gündüzde her dakika aradı acımı hafifletmeye uğraştı onu çok seviyorum. Arkadaşlarım telefonla çok sık aradılar , bu süreçte telefonum hiç susmadı hala da arayıp soruyorlar beni hiç yalnız bırakmadılar. Çok güzel dostlarım arkadaşlarım var , bazılarıyla hiç karşılaşmadık bile sosyal medyadan arkadaşlarım hepsinin yüreği kalbi temiz ve candan Allah onlardan da razı olsun.

   Bu aralar en yakın arkadaşım kitaplar ve şiirler, şiir okumak insanı başka dünyalara alıp götürüyor. Şiir yazmam söylendi ama ben haddimi bilirim ufak tefek karalamalarım oluyor , o kadar.  Şiir yazan değil yazılan tarafta olmak çok daha güzel olur

Eşime ithaf ediyorum
.
Ben yalnızlığımı karşıki dağlara anlatırım
İçime ince ince akan kanı
Göğsümdeki sızıyı
Kalbimdeki acıyan yarayı
Bir bilsen
Her yanım hüzün, geçer mi ola
.
Sonbahardı mevsim,aylardan ekim
Sonsuzluğa, sessizliğe çekip gittin
Alışmak mı sensizliğe
Öyle zor ki
Her yanım hüzün, geçer mi ola
.
İsmim hüzün artık bilesin istedim
İçimde kopan fırtınayı göresin istedim
Hala seni sevdiğimi sorasın istedim
Her yanım hüzün, geçer mi ola